ლამის გადაწვა ყველა სიმდიდრე,
ვერაგი მტრისგან დანთებულ ცეცხლმა.
და მაინც აღარ დაკარგა ფასი,
იუდას ხელში ჩავარდნილ ვერცხლმა.

მორღვეულია ყველა კარიბჭე.
დაწრწტილია სისხლი,ხორციდან.
მაგრამ დგას სული,შეურყეველი,
მკვდრეთით აღმდგარი,უფლის ლოცვიდან.

ცრემლს გაუფრთხილდით ავგაროზივით,
ჩემო დიდედო,დაო და დედავ.
მიმწუხრის ცაზე,ჩამავალ მზეში,
მაინც იმედის ნაპერწკალს ვხედავ.

მალე მენახოს ჩემი სამშობლო,
აღდგომის კართან – უფლის ლოცვითა.
ამას ველოდი! – იტყვის ლუხუმიც,
ქვეყნის ყველაზე მაღალ ბორცვიდან.

ჯავრი ნისლივით ეხვია ქედებს,
სისხლში ცურავდა ცის ამბიონი.
კვნესა აღმოხდათ შაოსან დედებს,
ისევ მდუმარედ იდგა სიონი.

იტანჯებოდა მშობელი მიწა.
მსხვერპლად შეწირულს მოგავდა ხალხი.
მზე,მთებს გადაღმა, დუმილით მიწვა
და უჟამური ჩამოწვა თალხი.

ერი,შეკრული უთქმელი ფიცით,
თითქოს გათიშეს ცეცხლის ალებით…
ამორძალების სულის სიმტკიცით,
სიკვდილს პირისპირ შეხვდნენ ქალები.

დაათარიღეს დრო ულმობელი,
ცას მიბჯენილი ცივი თვალებით…
დიდხანს სტკიოდა თბილისის ქუჩებს,
სატანის მძიმე ნატერფალები.

ვიღაც "შავლეგოს” აფრქვევს ბაგედან,
მას ხომ ქართველთა ნუგეში ჰქვიან…
წამებულ შვილთა სარკოფაგიდან,
იყივლებს სისხლი,ადრე თუ გვიან!

სიზიფეს ტანჯვით მივსდევთ აღმართებს,
რომ გადავთელოთ მტერი ვერაგი…
მარადიულის რწმენით აღგვანთებს,
ნინოს ჯვარი და ქრისტეს პერანგი.

იმ ძველ სიმღერებს კვლავაც მღერიან,
რადგან მტკიცეა ბრძოლის მიზანი.
და ერისკაცის ძახილს ელიან,
ეს მგლის ლეკვები ალგეთისანი!

რომ მივედი იქ-სიგიჟის ზღვართან,
გავშტერდი და გაოცებით შევცბი,
ჭკვიანივით ზარს რომ ვრეკდი კართან,
გაიღო და…მომეგება ღმერთი.

შენ რა გინდა აქ უფალო?-ვკითხე
-სიგიჟისთვის ჩვენ არ გვემეტები,
მან კი კარზე მიმითითა მყისვე,
წავიკითხე-”მხოლოდ პოეტები”.

მითხრეს- შვრებიო მეტისმეტს,
თან გადაყევი როგორ!?
რომ ვღარ ამჩნევ სხვას-მის მეტს,
უხ ეგ გრძნეული გოგო !!!

მსგავსი ცვლილება შენი
არასდროს შეგვინიშნავს,
უკვე ამბობენ წყენით
-”სალმის არ გვაძლევს ნიშანს”.

აღარც სუფრასთან ილხენ,
უბანში არ ჭრი ბანქოს,
დარდსაც არავის გვიმხელ,
აღარც კადრულობ ნაქონს.

დილიდან სადღაც გაქრები
დაბორიალობ ღამე,
მოდი არ გინდა ზღაპრები,
ფაიზაღი თქვი რამე.
………………………
ძმებო ამ ციცქნა ქალმა
სულ ამირია გონი,
რამის დამფერფლოს ალმა,
გრძნობის იზრდება "ფსონი”.

"ეჭვი მაქვს”-მითხრა ღამით
აბაგუნებულ გულმა,
-”მგონი ამ გოგს სახით
შეგვიპყრო სიყვარულმა” !!!

გუშინ გამოვწრუპეთ ვისკის ბოლო წვეთი,-ტუმბლერიდან.
დაქანცულ სხეულზე, ბოლო ფერებისგან შემომაცვდი.
ყელში ამოვიდა ყოველ დღე ეკრანზე სცენები ბატალური
ამიტომ შევიჩვიეთ, ერთგვარი პლატონური სუიციდი.

ანუ გავიქეცით, საკუთარი თავებიდან და ახლა აქ ვართ,
კოსტა-რიკაში, გავყურებთ კორდილიერას ვულკანურ ქედებს.
ჩვენს თავზე, ჩვენი წილი ცა თითქოს ბოლო ღრუბლებად აქნეს
და ვიღაც ქალი ჩინჩილია, ეკრანიდან მორალს ქადაგებს.

მწვანე მაუდით გადაკრულ მაგიდაზე ვასვენებთ სხეულს.
გაჩენილ ვნებას, ბოლო ბურთივით ვტენი ვიწრო ლუზაში.
ვხედავ კადრებად იმ სხეულებს თვალის კუთხეში რომ ინახავ
და ყველა ქალი, ვინც ჩემამდე გყვარებია ,-მაღიზიანებს!

სასტუმრო "four season” და ბოლო ხმაზე უბერავს R a y.
(ტიხრულ ლარნაკში გუარია მორადას ჭკნება ორქიდეა)
და შენი თვალების მღვრიე ფერივით მეც, რომ ავირიე
იმის ბრალია, შენი ღიმილი რომ ქალის სხეულივით ქირავდება.

ბოლო ნაფაზივით ფილტვებში დამიგუბე.-ხოდა გამომიშვი!
ჯიბეში ჩარჩენილ 5 კოსტა-რიკულ კოლონად ნაყიდი სუვენირი,
ხელში შემაჩეჩე. ჩვენი „სიყვარული" კედელზე გამოკრული შაგალია
ყოველ დღე რომ იპარავ,- და მერე ჩემს სხეულში რომ ასამარებ.

ახლა ისე ვარ სულელურ ფილმზეც რომ ვიტირებდი
არ მინდა შეგეხო, გრძნობები თითებივით გადავმალე.
რასაც ვეღარ ვხედავ ეკრანზე,- ეს ბოლო ტიტრებია
ვსხედვართ დივანზე მე, შენ და შუაში,- ვუდი ალენი.

ზღვა გადავლახო,ჯოჯოხეთს ვსძლიო
და რომ დავლაშქრო უტყვი ანდები,
მე რედ ბულს არ ვსავამ,და არც ვკაიფობ!
მაგრამ იცოდე გავფრთიანდები.

გავფრთიანდები,და მერე როგორ
შავ,პირქუშ ღრუბლებს მე ავყრი ციდან
მე შენთან ყოფნის ყოველ წამს ვეტრფი,
მე ვეტრფი სურნელს მაგ ქერა თმიდან.

ათს ათი დააკლდა და კალმით ხელში
ქათქათა ფურცელს მელნისფერს ვადებ,
ამ დროს ვიღაცა სიყვარულს ებრძვის და
იარაღს ცახცახით საფეთქელს აბჯენს.

მე დავწერ სიტყვებს: "მიყვარხარ ძლიერ"
ის კი ამ სიტყვებს ხმამაღლა იტყვის
კალმის წვერს ნელ–ნელა ვაშორებ ფურცელს
და ამ დროს ოთახში გასროლა ისმის.

მე გავალ გარეთ,ავხედავ მთვარეს
და ჩემს ბნელ ფიქრებს გავფანტავ ცაში,
იქ კი ვიღაცა ოთახში შედის
და აღელვება ეტყობა ხმაში.

მე ჩემს ოცნებებში ღრმად ჩავიძირები
ყველა ჩემს პრობლემას გაფანტავს ნისლი,
იქ კი სიკვდილია,სისხლი და სიცივეა
და მხოლოდ მოხუცის ტირილი ისმის.

ნელ–ნელა თენდება ექვსი საათია
შევალ ოთახში და საწოლს ვეშურები,
იქნებ ახლა ერთი სიცოცხლეც იბადება
და შურით ივსებიან ბოროტი ეშმაკები

მე ლექსი დავწერე იქ სიცოცხლე მოკვდა
აქ კი სიხარულით სიცოცხლე დაიბადა,
არ იყო ცუდი,მაინც კარგი დღეა
მზე ამოვიდა,და მთვარე კი დაიმალა.

მე თავს არ შეგაწყენთ,წავალ დამთავრდება.
და ახლის შექმნაზე ფიქრით,ავენთები
კიდევ ერთხელ გეტყვი შენს გვერდით მიგულეთქო
შენი გულისათვის თუნდ ცეცხლად დავენთები.

საღამო როცა დადგება მთვარე ანათებს გზებს
ბევრი ალბათვერც გაიგებს, მერის თქმა მინდა დღეს.
ან როცა ვიღაც მოკვდება, თვალს დაუსველებს ბევრს.
თუმცა გული ხომ გეტკინა ასე უნდოდა ღმერთს...

გარეთ ვიღაცა მათხოვრობს, ჩვენკი აუვლით გვერდს.
მე კარგადავარ ის ცუდად, ალბათ აბრალებს ბედს.
და რაც გვაქვს ისიც ვიკმაროთ, ნუღარ მოვითხოვთ მეტს.
ღმერთი განსაცდელსაც გვივლენს, და შანსსაც გვაძლევს ერთს.

დროს ხომ ვერ გავებუტებით ვერ გავაჩერებთ წამს.
ხან ისე სწრაფად მიფრინავს, ვერ ვასწრებთ სიტყვის თქმას.
ნიავს ვერ გავეკიდებით, სულაც არ ვგავართ ქარს.
ვერ გადავივლით უდაბნოს და ვერც გავცურავთ ზღვას...

დავბერდი? - არა

ცხოვრებისაგან წყალწაღებული
მე შენს სიყვარულს ჩამოვეკიდე.
გამარჯვებული, გალაღებული
მიყვარხარ კიდევ!

დავბერდი? არა! ლექსების ფერებს
დაჰკრავს სურნელი საუკეთესო,
ნამდვილ სიყვარულს რა დააბერებს,
სულზე უტკბესო!

ვინ დააწყნარებს მეტეხის მორევს?
ვინ შეაჩერებს ლექსს ნიავქარულს?
მტკვარში ცოცხალ თევზს ვერვინ გამოლევს,
გულში - სიყვარულს.