ვიცი დრო მოვა და ჩემს
საფლავზე შენ ატირდები და ცრემლებს დაღვრი, ვიცი მოხვალ და მთხოვ
პატიებას, თუმც სინანულით თავს დაბლა დახრი, ხმას ვეღარ გამცემ
გრძნობით გეტყვი, რომ გაპატიბ მე დღეს ყველაფერს.
ბნელმა ფიქრებმა ოგზო
უკვლოდ დიდხანს მატარა, მარტო
დარჩენილს, შენი თავი კვლავ მომანატრა, რომ დაგენახა ლოყამ ცრემლი
როგორ ატარა, ვიცი მეტყოდი... სულელი ხარ თანაც პატარა...
ნეტავ რას ნიშნავს ეს განცდა ჩემში? ნეტავ
რა არის სახელი მისი მაინტერესებს მაგრამ მე მტანჯავს, სულ
ვფიქრობ იმაზე,ვარ მისი ღირსი? ის კეთილია,აქვს დიდი ნიჭი, ის
სიყვარულის ხალისით იწვის მას აქვს ოცნება რომ იყოს მისი, ვინც
შეიყვარებს დაუდოს ფიცი.
შენ წახვალ მე კი დავრჩებ მარტო და რა
მოხდება ამით არც არაფერი არც არაფერი არც კი იფიქრო წამით შენ
გათხოვდები მე ცოლს მოვიყვან და რა მოხდება ამით არც არაფერი
არც არაფერი
მინდა გნახო,მოგეხვიო, და
შეგეხო ხელით თმაზე მოგეფერო და გაკოცო, გეალერსო დღე და ღამე. მინდა
გითხრა რომ მიყვარხარ, და მე ვფიქრობ მუდამ შენზე მინდა გითხრა
მენატრები, შენთან ყოფნა მინდა ძლიერ.
ხომ შეიძლება გულით გსურდეს და ვერ
შეიყვარო მაინც... ხომ შეიძლება გინდოდეს გძულდეს, ვერ შეიძულო
მაინც... ხომ შეიძლება ფრთები არ გესხას, ცაში იფრინო მაინც... ხომ
შიძლება "ჩემი" არ გერქვას, მაგრამ მიყვარდე მაინც... ხომ
შეიძლება ჩემთან არ იყო, შენს სუნთქვას ვგრძნობდე მაინც...
დღესაც დაღამდა შენკი ალბათ ისევ ღამეს ებარები ცხოვრება დაიწყო ქუჩაში გამოსულან ისევ მეძავები ზოგი ამაყია ზოგიც თავმდაბალი ზოგს სექსი სწყურია ზოგს კი შვილები ყავს მთავარი მიზეზი დგეს მხოლოდ ფლია
ზოგი ბრაზიანი კლიენტს ევაჭრება სხეული ძვირდება ზოგს კი ხელს ურტყამენ და ქუჩაში დგომით სულ უფრო მცირდება ზოგი იმალება ნაცნობი არ შეხვდეს მახე არ დაუგოს შიშობს ვერ იბოზებს ვეგარ იმეძავებს ქმარმა თუ გაუგო
ამ ქალმა ცხოვრება ქუჩას მიაკუთვნა ბევრი რამ კიდია მე არავის განვსჯი სხეული მათია და მიტო ყიდიან........
გული გტკიოდეს და შველას ვერითხოვდე ყველაზე ძნელია დარდი დაგიგუბდეს ნათელ ცას შეხედო შენთვის კი ბნელია. იქ მიდიოდე სადაც არუნდათ არავინ გელიან. ტირილი გინდოდეს მაშინ როდესაც შენს გვერდით მღერიან
ძნელია ღიმილი იმდროს როდესაც სულარ გეღიმება როცა სხვა ფხიზლობს შენც ვერ დაიძინებ თუმცა გეძინება. როცა გადაღლილი დარდებით ხარ მთვრალი არარის ადვილი ცუდია როდესაც სიმართლეს ამბობ და არარის ნამდვილი..
გარეთ ავდარია წვეთები ცვივა და ცვივა გარეთ ქარი ქრის საშინლად მცივა და მცივა ირგვლივ მარტოობა ბურუსით დაფარული გზები წინ ვეგარ მივდივარ უკან კი ვერ დავბრუნდები
და მე მარტოსული გავყურებ წვიმიან ქუჩებს ცრემლები მიკოცნის სიცივით გაყინულ ტუჩებს ფოთლების შრიალით ყური წაუგია ქარებს უიმედობაც დაეტყო ჩემს დაგლილ თვალებს
ჩემს ოთახს სიბნელე მარტოობის სევდა ადევს თითქოს ეს სიჩუმეც პანაშვიდის ტირილს გავდეს სადგაც გაზაფხული ხეებს თეთრი ბაფთით რთავდეს მეკი ლამაზი დგის მოსვლა არასოდეს მწამდეს
მეკი სულ ყოველთვის მარტოობის დარდი მკლავდეს მეკი უიმედო სევდიანი ფიქრი დამდევს მეკი გათენება კვლავაც მიხაროდეს ამდგეს სადამდე გავუძლო მითხარით სადამდე ამდენს
ჩვენ დავშორდებით უსასრულოდ მიდიხარ ჩემგან ცას შევხედავ და შენი სახე მგონია ყველგან და მწუხარებით შეჭკნობია ფურცლებიც ვარდებს ხვალე წახვალ და ვერავის ვეტყვი ალბათ ჩემს დარდებს მე გული მტკივა მალე გაივლის ალბათ ქარები არ დამივიწყო ძალიან გთხოვ გემუდარები.....
მაინც... რა ჩუმად გაიარა ამ გაზაფხულმა, ზაფხულმაც უცებ გადაიძრო მხურვალე ხიბლი, შემოდგომაა... ყვითელ ფოთლებს სევდა ჩარჩებათ თვალებში, როცა შენთან განცდილ წუთებს დავითვლი.
ეს ფიქრნაკრავი ისტერია ვინ დამიტოვა, ბანალურია... შეძარცვული განცდა ვიგემე, სოფელში მინდა... ხეივანში უსიტყვოდ წოლა, ქარს გავყვები და ვენახებში ვიბორიალებ.
ხელებზე წენგოს ოქროსფერი ნაჟური ბრწყინავს, შენი ხელები გამახსენდა დახუნძლულ ბაღში, იმ უზარმაზარ კაკლის ხესთან ტირილი მინდა, ცრემლდაფიფქული მონატრება გამიჩნდეს ხმაში.
მორღვეულ ღობეს ვაკეთებდი სიზმარში წუხელ, გადაზნექილი სიმარტოვე ყმუოდა კართან, შორეულ ტკივილს შემოდგომას ჩურჩულით ვუმხელ, ამ უცნაური შეგრძნებების ტყვე რომ გამხადა.
შენი თვალები დამიწყვილდა სხეულზე მზერად, ესკიზებისგან ძლივს ავაწყვე ძველი ნახატი, გამაჟრიალა და მე ამის ჯერ კიდევ მჯერა და ვიცი, უნდა მოვიხადო როგორც სახადი.
ბროწეულივით იხლიჩება სხეულში ვნება, მწიფე მტევანი საკოცნელად ბაგეს მიღერებს, აქ ჩემთან ერთად მსხმოიარე ვენახი თვრება, ეს სიზმარია? თუ გავგიჟდი და დავიჯერე.
გონდაკარგული მაჭარივით ვისვრი ნაპერწკლებს და სისხლძარღვებში ბნედასავით დავხეტიალობ, შენივ სხეულში მე შენივე სუნთქვით დაგეძებ, იქნებ სულიდან ექოსავით შეგეხმიანო.
იქნება ჩხაზე დაგეკიდო როგორც აკიდო, მოტკბილო წვენმა მოადუნოს შენი კუნთები, იქნება ჩემი ღამისთევა მინდა გაგიყო, იქნებ წავედი, მაგრამ ვიცი რომ დავბრუნდები.
ივსება ქვევრი წვეთწვეთობით სისხლის ცრემლებით, ნობათი ხანჯლად შემოურტყავს ხანდაზმულ მარანს, და სევდანარევ შემოდგომას უცებ ვნებდები, ალეწილ სახეს მის ოქროსფერ სამოსში ვმალავ.
მორღვეულ ღობეს ვაკეთებდი სიზმარში წუხელ, და შენი სუნთქვა შევიგრძენი დაფენილ თმებთან, შემოდგომაა... და ამ სურათს შორიდან ვუმზერ, შორიდან ვუმზერ და რატომღაც მინდება შენთან.
მაინც... რა ჩუმად გაიარა ამ გაზაფხულმა, ზაფხულმაც უცებ გადაიძრო მხურვალე ხიბლი, შემოდგომაა... ყვითელ ფოთლებს სევდა ჩარჩებათ, თვალებში, როცა შენთან განცდილ წუთებს დავითვლი...
მე როცა მოვკვდები ვეგარ ვიხილავ მთვარეს. მე როცა მოვკვდები ცრემლი დაგისველებს თვალებს, მე როცა მოვკვდები ალბათ ატირდები მალე, მე როცა მოვკვდები ჩემზე ფიქრს დაიწყებ გამე,
და მერომ მოვკვდები ალბათ ბევრს გავუცენ დარდებს, ჩემს საფლავთან მოხვალ გულზე მაწყობ წითელ ვარდებს, მაგრამ ისიც ვიცი არ დავენანები რამდენს, ამასაც ვერ ვხვდები ეს ფიქრები რატომ დამდევს
თუმცა რომ მოვკვდები ტირილს თან მოყვება გლოვა ვიგაც დაბრუნდება მეკი აგარასდროს მოვალ გულში დაიწყება ალბათ უსასრულო თოვა ჩემტვის კი მზე ჩავა არასდროს აგარ ამოვა
გულში ჩამიკრავს მე მუხის შავი ფიცრები არსად გამიშვებს მარტოდ სიბნელეში ვიქნები აგარ მომესმება შენი სევდიანი სიტყვები ვეგარც ლექსებს დავწერ აგარ მომაწვება რითმები
ყველაფერი ქრება იტყვით მოკვდა და წავიდა შენც სულ დამივიწყე ის გახსოვს მარტო რომ მკვდარივარ სიცოცხლე გრძელდება ცხოვრებას დაიწყებთ თავიდან სულ დამივიწყებთ გაცნობის იმპირველ წამიდან
არასდროს დაგივიწყებ თურმე რა ტყუილად დამპირდი არცკი გამიხსენეთ მკვდარი აგარავის დავჭირდი ჭიქას აიგებთ და მოსაგონებლადაც გავჭირდი არასდროს დაგივიწყებ როგორ სულ ტყუილად დამპირდი
მაგრამ ეს ცხოვრება მოულოდნელობით სავსეა და თუ დამივიწყეთ ალბათ გირსი ვიყავ ასეა მხოლოდ ეს ზამთარი საფლავს თოვლის ფიფქით დამათოვს მარტო ეს ფიფქები ეს ცივი ზამთარი გამათბობს.....
შენ, როცა ამ წიგნს ხელში აიღებ, ცოცხალთა შორის მე არ ვიქნები, მაგრამ, კთილო, მიხვდი, გაიგე, ადრე წასული კაცის ფიქრები. მიხვდი, გაიგე, რომ მეც შენსავით ერთ დროს ამქვეყნად კაცი ვიყავი, მეც მყავდა შვილი და ნათესავი, კაცი ვიყავი გაურიყავი. მეს ვოცნებობდი ოპერის ბაღში და ჩემი ტვინიც მღეროდა მაშინ... ჭაბუკი ვიყავ, ქარბუქი ვიყავ... მე ერთი მქონდა მგოსანს ქონება,- კადნიერება არწივებური. და მეც შენსავით მქონდა გონება კახური ღვინით გაბრწყინვებული. მეც განვიზრახე ლამის სიკვდილი, სიყვარული რომ გულს ჩამეწვეთა. ეჰ... მეც მიყვარდა და ფერმიხდილი, მეც დავდიოდი რუსთაველზედა. მეც მიხაროდა, მეც ვღონდებოდი, ეს მზე, მეც შენებრ, მახვევდა თავბრუს; და, ეჰ... მეც შენებრ ვემონებოდი, თბილისის ცას და ღამეებს ზღაპრულს. მეც მნახულობდნენ იქ, ავლაბარში, მეც შენნაირად ვიყავ ლამაზი, მეც მეოცნებე თვალები მქონდა და გავყურებდი დილის ცის კარებს, სხეულში ცხელი სისხლი მიჰქროდა, მიჰქონდათ ლამაზ თბილისის ქალებს, თბილისის ქალებს - დილის ცისკარებს, ნაირ-ნაირი ძოწეულებით, სქელ ბაგეებს რომ დაისისხლავენ, ვით თეირანის ბროწეულები. ახლა ხომ ხედავ? ვინა ვარ, რა ვარ- უკანასკნელი, პირვანდელს ვგავარ. მზეს და სინათლეს გამოვექეცი , მიწა ვიყავ და მიწად ვიქეცი. ვიშვი, ვიცხოვრე-ვითამაშე რა... "მანვე დამშალა, ვინც აღმშენა". შენ, როცა ამ წიგნს ხელში აიღებ, ხელად მიხვდები, ხელად გაიგებ, რად გეძახიან ჩემი ფიქრები- რა იყავ, რა ხარ და რა იქნები!
მე რომ შემეძლოს ფუნჯით და კალმით გამოვხატავდი სულის დაგებას, მე მოქანდაკე რომ ვყოფილიყავ... შევქმნიდი მხოლოდ შენს ქანდაკებას, ანდა მწერალი რომ ვყოფილიყავ... შენ მოგიძღვნიდი რომანს იმხელას, მე მომღერალი რომ ვყოფილიყავ... შენზე დავწერდი ყველა სიმღერას, მეფე რომ ვიყო მეფეთა მეფე... გადედოფლებდი მე შენ დალებთან, მე საიქიოს რომ განვაგებდე არ მიგიშვებდი იმის კარებთან, და არ გეგონოს, რომ საფასურად ჩემს შეყვარებას დაგაძალებდი, ბედი რომ მქონდეს, როგორიცა ვარ, ასე უბრალოს შემიყვარებდი...!
თუმცა ცხოვრება შენით მეწყება და დასასრულიც შენა ხარ მისი თუმც მონატრება შენს მოლოდინში წუთებს და წამებს მშფოთვარედ ითვლის... ამხელა გრძნობა რითი გამოვთქვა რით დაგანახო ეს სიყვარული? როგორ აგიხსნა, რომ შენ ხარ მხოლოდ ჩემი ფიქრი და ნატვრა ფარული... მე ბევრი ღამე შენზე ოცნებით თავზე უაზროდ დამთენებია, და შენნაირი კარგი არავინ ქვეყნად არასდროს არ მყვარებია...
თუ ძალგიძს დარჩე, ძველებურად მშვიდი და მტკიცე, და არ დაიბნე,როცა თავგზა ებნევა ყველას. თუ ძლგიძს სიმხნედ,შემართებად და რწმენად იქცე, როცა შენს ირგვლივ მკვდარი არის შენდამი რწმენა.
თუ ძლგიძს მკაცრი მოთმინებით ელოდო ხვალეს, ცრუს გაუტანელს, არ მიარგო სიცრუე ავი, მოძულეს შენსას, მძულვარება შეუნდო მალე და თან არც ქრისტედ არ ჩვენო არავის თავი...
თუ შეგიძია სულში მარად ოცნება რეკდეს, მაგრამ ოცნების არასოდეს არ გახდე მონად. გამარჯვებას და დამარცხებას თანაბრად შეხვდე და ამ ორ თაღლითს მიეგებო ტოლად და სწორად.
თუ შეგიძლია აიტანო სიმართლე შენი, ბრბომ სულმდაბალმა ვით აქცია ხითხითის საგნად. იხილო ერთ დღეს დანგრეული ცხოვრების დღენი, რასაც შესწირე და შენებას შეუდგე ახლად.
თუ შეგწევს ძალა მაგიდაზე დაყარო ჩალად, რაც გაგაჩნია, გიშოვნია ოფლით და სისხლით. წააგო წყნარად, წაგებული ჩათვალო არად, იშოვნი კვლავაც და სასწორზე შეაგდო რისკით.
თუ შეგიძლია წარბი შეჰკრა, მოთოკო გული, მოუხმო ნერვებს, გამაგრდე და ივარგო ას წელს. ეს მაშინ, როცა სულიერად დაღლილს და დაცლილს, ნებისყოფა გეუბნება, წინ მეთქი, გასწი.
თუ შეგიძია ბრბოში იყო და დარჩე კაცად. მეფეებს ახლდე და გახსოვდეს მუდამჟამს ხალხი. შენი ღირსება არ დაკარგო აროდეს არსად, მტერ-მოყვარესთან პირდაპირი იყო და ლაღი.
თუ შეგიძლია გაიაზრო ყოველი წუთი, აზრით დატვირთო, სამოცივე ფეხმარდი წამი, მაშინ შენია, შვილო ჩემო, ეს მიწის ბურთი, ადამიანიც მაშინ გქვია,დე გერქვას, ამინ...
მე ის სევდიანი წამიც მიყვარს, ლამაზ ბავშვობას რომ მომაგონებს, მინდა ერთი ლექსი დაგიტოვო და დღეს ჩემი თავი მოგაგონდეს. თუ რა ძლიერია ჩემი გრძნობა, როგორ გამაწამა სიმარტოვემ, ისევ უშენობის სევდა მოაქვთ ხეებს,რომლებიც ჩვენ მივატოვეთ. ო,რა მონდომებით ვამზადებდი შენთვის ფერად–ფერად მისალოცებს, ნეტა მაშინდელი სიხარული შენში ვარსკვლავივით კიაფობდეს. ახლაც ისევ ისე მენატრები და არც მიეცემი დავიწყებას, მარტო ეს ლექსები წაიკითხე და არ დამჭირდება დაფიცება. ვიცი ახლა სულ სხვას ეფერები, არც მე დამკლებია სიყვარული, მაგრამ არასოდეს მომასვენებს, შენთან განშორების სინანული. შენი მონატრება ტკივილია, თურმე ასე არვინ მყვარებია, ჩემი ნაღველიც და სიხარულიც შენი გახსენების წამებია.....
თუ მოგენატრები, სიზმრად ჩაიტანე ეს დიდი სურვილი და ჩემს სუნთქვას იგრძნობ უმალ... თუ ძალიან მოგენატრები, თვალდახუჭულიც რომ იყო, მაინც მოვა ჩემი ლანდი შენთან.... თუ მოგენატრები, ჩქარ ტალღებს დაუკვირდი და იმ ქვებზე ფეხშიშველა მორბენალს დამინახავ... თუ მოგენატრები, ხეივანში გაიარე და ფოთოლთ შრიალით გაგესაუბრები.... თუ მოგენატრები, ტაძრის ნანგრევებს მიაკითხე და რომელიმე ფრესკად ასკეტილ სახეში შემიცნო უნდა ხატება ჩემი... თუ მოგენატრები, ფურცლე ცხოვრების ვრცელი წიგნი და უსატუოდ ამომიკითხავ... თუ მოგენატრები, აფრენილ ჩიტს დაადევნე თვალთა ხედვა და მისი ფრთების ტლაშუნი ჩემს დამშვიდობებლად მიიჩნიე... თუ მოგენატრები, ცისფერ ცას ახედე და ჩემი სახე თეთრად ღრუბლებით დაიხატება.... თუ ძალიან მოგენატრები, სანთლები აანთე და მის მკრთალ შუქზე მებაასე. სული ჩემი უეჭველად შენთან გაჩნდება... და თუ უფრო მოგენატრები... მაგრამ საკითხავი იცი რა არის? მოგენატრები კი ოდესმე?
ისე ძალიან მენატრები, რომ ლამის არის გასკდეს გული ამდენი ლოდინით. ჰო, ამ დილას ვტიროდი ისევ. სიყვარულზე სიმღერებს ვუსმენდი და ისარივით გაიარეს სულში მელოდიებმა. ახლა ისე ძლიერ მენატრები, როგორც არასდროს... ნეტავ ჩემი ხმა ზეცას მისწვდეს, მაღალმა ღმერთმა ჩამომხედოს და შეისმინოს ჩემი ვედრება. ო, როგორ მინდა ჩემს გვერდით იყო ახლა, როგორ მინდა არასოდეს მიმატოვო.
ისევ მონატრება...ისევ სინანული....ისევ ტკივილი და ისევ შენზე ფიქრი... რამდენი დრო გავიდა, მაგრამ ახლაც შენზე ვწერ... მაინც შენზე ფიქრები მატკიებს თავს....და გულს.... იცი რა მტკივა?... შენი სიყვარული... იცი რატომ?...არც მე ვიცი.... ფიქრი ძნელია?...ძალიან...თან უშენოდ... დრო ნელია?...ალბათ არც მიდის.... წამები...წუთები.....ერთი,
თუ ორი საათი...ზუსტად არ მახსოვს, მაგრამ მაშინ ბედნიერი ვიყავი...იმით,
რომ შემეძლო მეცქირა შენი ნაღვლიანი თვალებისთვის.... ...ჩუმად ვბუტბუტებ შენთვის ნაჩუქარ ფრაზებს....ისევ ისე მენატრები... იცი რა მსურს?... შენთან ყოფნა.... იცი რას ვგრძნობ?...უაზრო და ტკივილიან მონატრებას... იცი რა ვიცი?... რომ მიყვარხარ და მეყვარები.... შენ კი?...ალბათ ძველებურად აღარ გენატრები.....
მე შენთვის გავჩნდი ოცნებავ ჩემო, მე შნეთვის ვცხოვრობ პატარა ჩემო, მე შენთვის მინდა ცხოვრება ჩემი, მე შენ გპოულობ ჩემ ოცნებებში.
* * *
მე ველოდებ შენ დაუვიწხარ ხმას, მე ველოდები შენ დაუნახავ ზარს, მე ველოდები შენ გაუფიქრელ აზრს, მე ველოდები შენ ტურფა ხმას.
* * *
მე დავიღალე უაზრობების ფიქრით, მე ვერ გავიგე რისთვის ვიბრძვით, მე ვერ ვიგრძენი ის სითბო სიზმრით, მე შენთვის მინდა გული სისიხლით.
* * *
ნეტავი ერთხელ მანახა შენი თვალების ხედი, ნეტავი როდისმე წარმომედგინა სიყვარულის ხმები, ნეტავი როდისმე გამეგო უსასრულო ხმები, ნეტავი ერთხელ მეკოცნა შენთვის
* * *
როცა გული გტკივა მეტირება, როცა გიხარია მეც მიხარია, როცა უზომოდ ტირიხარ, მე უსასრულოდ ვყვირივარ
* * *
მე ცუდად ვხდები როცა ვერ გგრძნობ, მე ვიხუთები როცა ვერ მცნობ, მე განვიცდი როცა მტრობ, მე შენ მიყვარხარ როცა მთმობ
ნეტა
რა არის პირველი სიყვარული? გრძნობა, რომელიც გვართობს და გვხიბლავს?!
ნუთუ ორივე? ოჰ, ღმერთო ჩემო, ხვალ გამოცდა მაქვს უსაშინლესი და
მეცადინეობის მაგივრად ვზივარ და იმ პირველ სიყვარულზე ვფიქრობ! გული
დამიჭრა საზიზღარმა, შხამიანი ისრით. . . საშინლად მტკივა. ვგრძნობ
ტკივილს უიმედო ნოსტალგიისას!. . . ბუზღუნებს ჩემი მეორე მე. . . - ხვალ გამოცდა გაქვს, იმეცადინე! - ვიცი! - რომ იცოდე სულელივით არ იჯდებოდი და სხვაზე არ იფიქრებდი! - ვინ სხვაზე? მე ხომ ვმეცადინეობ? - გეთანხმები, კითხულობ, წერ, მაგრამ თვალწინ ასოების Nნაცვლად ვის ხედავ? ფიქრში ვინ გიზის? გამოცდა თუ სიყვარული? - თავი დამანებე! ვმეცადინეობ! - მეცადინეობ? ნუ მაცინებ?არ გრცხვენია? იწვი, იფერფლები. . . - თავი დამანებე! ჩემიც მეყოფა! ბუზღუნი მორჩა, გული დამშვიდდა. . . ვაგრძელებ მეცადინეობას. . . . - რას აკეთებ? - ვფიქრობ! - გამოტყდი! - ჰო! - რაზე ფიქრობ? - პირველ სიყვარულზე! - კიდევ მასზე ფიქრობ?! - ჰო. . . - რატომ? - არ ვიცი. . . - ჰო დაივიწყე? - არ ვიცი. . . . - კიდევ გიყვარს? - არ ვიცი. . . - აბა რაზე ფიქრობ? - არ ვიცი. . . - აბა, რა იცი? - არაფერი ვიცი! -
კარგი რა! არ შეიძლება ასე! თავს ნუ იტანჯავ! დაივიწყე, როგორც მან
დაგივიწყა, შეძელი ეს, როგორც მან შეძლო, გადაიყვარე, როგორც მან
გადაგიყვარა, აღარ გაიხსენო, როგორც ის არ გიხსენებს, აღარ იფიქრო, როგორც
ის არ ფიქრობს. . . . - არ შემიძლია! ვერ ვივიწყებ! ვერ შევძელი!
ვერ გადავიყვარე! არ გახსენებაც ვერ შევძელი! მასზე ფიქრიც ვერ
შევწყვიტე!. . . უძლური ვარ. . . - არა, შენ ძალიან ძლიერი ხარ! შენ ბევრი რამე შეგიძლია! შეგიძლია, ოღონდ მოინდომე! შენ ყველაფერი შეგიძლია! -
არ შემიძლია, არ შემიძლია! მინდა, მაგრამ არ გამომდის! ყოველთვის,
როცა დავიწყება მინდა, მაშინ უნდა მოხდეს ყველაფერი, მაშინ უნდა
გამახსენოს ვიღაცამ ან რაღაცამ! რატომ? რატომ, ღმერთო ჩემო, რა დავაშავე? -
ნუ ნერვიულობ, ნუ ბორგავ, ნუ ბობოქრობ! შენ არაფერი დაგიშავებია.
უბრალოდ შეგიყვარდა ის ვინც ვერ დაგაფასა, ვერ მოგიარა, ვერ გაგიფრთხილდა.
. . - იქნებ ისევ ვუყვარვარ და . . . - არ გიფიქრია, იქნებ არასოდეს ყვარებიხარ? - არა, არა, ის დღეები, ის დაუვიწყარი, ლამაზი სიტყვები, თბილი საუბარი, ყველაფერი ტყუილი იყო? - შეიძლება ტყუილი იყო, შეიძლება! სიამოვნებდა და გამოგიყენა! -
არა, არ გამოუყენებივარ, ვიცი! ვიცი! ვიცი! ვუყვარდი! არა, თუ არ
ვუყვარდი, მოვწონდი მაინც. ეს ვიცი ნამდვილად! არ არის ისეთი, რომ ამდენი
ეაფერისტა! - რა იცი? - ვიცნობ! - იცნობ? - ჰო, ვიცნობ! - იცნობ? - კი, ვიცნობ! - დარწმუნებული ხარ, რომ იცნობ? - ახლა თუ არა, მაშინ ვიცნობდი! მაშინ, ადრე. . . - ხომ ხედავ, შენით აღიარე, ადრე ვიცნობდიო, შეიძლება მაშინაც არ იცნობდი სათანადოდ! - რატომ? დიდი დრო იყო ერთმანეთის შესაცნობად! - უცნაური იყოო?! - კი იყო, მაგრამ მაინც ვიცნობდი! - იცნობდი ბავშვს! ახლა დიდა!. . -
მართალი ხარ! ბავშვი იყო, ძალიან საყვარელი, პატარა ბავშვი! მეც
ბავშვი ვიყავი. . . ბავშვი იყო, მაგრამ ამაყი და მზრუვნელი ბავშვი!
ბავშვი ხარო, რომ გეთქვა, ეწყინებოდა. . . ეს ალბათ იმიტომ, რომ ბავშვი
იყო და სურდა, დიდი ყოფილიყო!. . . - და ბავშვმა ვერ შეინახა სიყვარული. . . - ბავშვი. . . - იმეცადინე!. . .
საოცარია... როცა შორიდან საკუთარ თავსაც ისე დაჰყურებ, როგორც სრულიად უცხო არსებას და ვერ პოულობ სულ მცირეოდენ, სულ უმნიშვნელო რაღაც მსგავსებას... საოცარია... როცა შორიდან საკუთარ სულთან ამყარებ კავშირს... მოციქულივით, წმინდა წერილში უფლის ნებას რომ სიტყვებად დაშლი და საკუთარ თავს შეიცნობ სხვაში!.. თუ გინდა სული მართლა დაიხსნა... როგორ აგიხსნა და განგიმარტო? რომ დაგანახვო და მიგახვედრო, საკუთარ თავსაც ზოგჯერ შორიდან, ზოგჯერ სხვა თვალით უნდა დახედო! სიყვარულს ტაბუ აქვს დადებული, დრო კი... მკურნალი და მოამაგე ბრმა ბედისწერის ნებას განაგებს, ყველა სატკივარს შვებას მიაგებს, ადრე თუ გვიან, ბოლოს და ბოლოს, სხვაში საკუთარ თავს რომ მიაგნებ!..
არ შეიძლება იყო ქართველი და ვაჟკაცობის არა იცოდე არ შეიძლება ენთოს სანთელი და არავისთვის არსად იწვოდეს არ შეიძლება გქონდეს სათქმელი და ერის ჭირზე თვალებს ხუჭავდე არ შეიძლება ტაძრის სარკმელი სიყვარულისთვის რომ არ ბჟუტავდეს არ შეიძლება მზე არ გათბობდეს და არსებობა მისი უარყო არ შეიძლება მიწას ათოვდეს და ციცქნა ფიფქმა რამე მოაკლოს არ შეიძლება იყო ნამდვილი და არ წამოგცდეს დიდება ღმერთო სიკვდილი არის ყოვლად ადვილი მაგრამ ქართველი სულ უნდა ენთო გვისმინე ღმერთო!
დახუჭე, თვალები დახუჭე, სინათლე ყველაფერს აფუჭებს, სიბნელე მათბობს და მაყუჩებს. არ გინდა? - სიცოცხლეს გაჩუქებ, თვალებზე შეგახებ ცხელ ტუჩებს, ეს კოცნა ტკივილებს აყუჩებს. გთხოვ - შენი თვალები მაჩუქე, შენი თითები მაჩუქე, შენი სიზმრები მაჩუქე, შენი ალერსი მაჩუქე, უღონო ტუჩები მაჩუქე, დილა და საღამო მაჩუქე და ამ ყველაფრის სანაცვლოდ დარჩენილ სიცოცხლეს გაჩუქებ..
ის იტყოდა, რომ შენ მზე ხარ და სითბოს ასხივებ! მე ვიტყოდი, რომ შენი ენერგიის ფართე ველი ძლიერ მიზიდავს. ის დაგარქმევდა აპოლონ-ფებოსს, დაფნით შემოსილს. მე დაგარქმევდი ჩვენი დროის ატიპიურ უცხო მოვლენას. ის ფრთოსან ამბორს გამოგზავნილს ჰაეროვნებით მოგიძღვნიდა და ოცნებებით შემოგეკვროდა... მე წარმოსახულს ან ღიმილით გადავხედავდი, ანდა სიმართლის გაფიქრება, მიწის შავ-თეთრი სინამდვილით და ნაასფალტარ ზედაპირზე დგომის სიცივე გამახევებდა და შემზარავდა!
შენი ღიმილი მე მართლა მომწონს, მე მართლა მიყვარს შენი თვალები. და გულში ჩუმად გაჩენილ კოცონს არ ვერიდები,არ ვეკრძალები. შენი თვალენი მე მართლა მომწონს, მე მართლა მიყვარს შენი ღიმილი. და მიხარია რომ შენმა ტრფობამ კვლავ გამიჩინა გულში ტკივილი.
ლამაზი დღეა თითქოს ყველა ბედნიერია, გავალ უბანში, ჩამოვჯდები, ხალხიც ბევრია, "დღეს მე ვკისრულობ" დავიძახებ და ბირჟას დავშლი მერე მახლობლად რესტორანში დიდ სუფრას გავშლი
ვერვინ მიხვდება მიზეზს ჩემი ხელგაშლილობის, ზოგს დარდის ბრალი ეგონება ზოგს შეშლიობის, ბოლოს ავიღებ განსხვავებულს მოვითხოვ სიტყვას: "იუბილარის სადღეგრძელო მინდა რომ ითქვას"...
ყველას სახეზე გაოცება დაეტყო თითქოს, ვერაფერს მიხვდნენ ვერც ბედავენ რომ შემეკითხონ, მომშტერებია დაბნეულად მე ბევრი თვალი, მათი მზერიდან ვხვდები "ნაღდად ვგონივარ მთვრალი" მე კი ვაგრძელებ :
მას ერთი წლის წინ ამავე დღეს მოვხვიე ხელი, დღეს დაიბადე მშვენიერო აბა რას ელი? რასაც ინატრებ მას გაჩუქებ არ მიჭირს ფული, მან კი ღიმილით ჩამჩურჩულა მაჩუქე გული...
მე ვადღეგრძელებ ვინც ამ წუთში ჩემგან შორს არის, თან ჩემი ჰქვია ამავედროს ჩემი არ არის , ვისი ნებითაც დღეს ჩემს მკერდში გული არ არის და მაინც ჩემთვის მასზე კარგი არავინ არის...
ცოტა ხნის შემდეგ მე ავდგები და გარეთ გავალ, ვიყიდი ვარდებს, ახალ ნაკრეფს ისევ ნამიანს, ნაცნობ აღმართზე სიბნელეში ნელ-ნელა ავალ და მივადგები ამ გზის ბოლოს, ღობეს ჟანგიანს..
კარებს გავეღებ თვალს მოვავლებ სულ ბალახია, იმ ადგილს ვეძებ სადაც ჩემი გული მარხია, და გავჩერდები ნაძვის ძირში მე ერთ საფლავთან, ვარდებს დავაწყობ ჩამოვჯდები საფლავის ქვასთან...
ხომ არ გეგონა დამავიწყდი ჩემო სიცოცხლე ეჰ... რა უზომოდ მომენატრე ნეტა იცოდე, დღეს იუბილის მოსალოცად ამოგიარე, გადაგიხადე... და იმიტომ დავიგვიანე...
მე სანამ შენში შთაგონების ძიებას ვბედავ, სანამ შენს სუნთქვას სიოდ ვაფენ ლექსის სტრიქონებს, უხეშ ქაღალდზე საფერებელს ვერავის ვხედავ და ჩემი მუზაც სხვა სალოცავს ვეღარ იგონებს.
ჩემს ლექსს კი არა, საკუთარ თავს უთხარ მადლობა, შენს სილამაზეს, შენზე უკეთ, ვინ რას გაუგებს?! მუნჯიც რომ იყოს და ვერ შეძლოს გრძნობის განდობა, შენს სიტურფეზე მისი მზერა გაისაუბრებს.
შენ რომ მეათე მუზა იყო, თვით დრომ ინება, შენ ცხრა დანარჩენს ერთი ათად გასცდი პატივით... თუ წუთისოფელს განკითხვის დღე მოევლინება, მარადისობას შენ შერჩები წმინდა ხატივით.
სიტყვებით თამაშს რომ შევწირე დრო და გონება, მე ცოდვად მექცეს, ოღონდ გერქვას შენ შთაგონება!
სინაზე არის იდუმალი ღიმილი თვალებში,როდესაც შენზე ვფიქრობ… ეს
არ არის არც "დილის ყავა ლოგინში”,არც "მე შენ მიყვარხარ” სექსის შემდეგ
და არც ხელი ,რომელიც კარებს გაგიღებს მანქანაში ჩაჯდომისას…ეს არის
ერთმანეთში გადაფსკვნილი ხელის თითები,როდესაც ადამიანები ერთმანეთს
ხვდებიან და წამით ეკრობიან,საყვარელი გულის მოსასმენად…
სინაზე არის,როდესაც საყვარელი ადამიანი ძილში გადახდილ საბანას დაგაფარებს ათასჯერ ,გაკოცებს და ჩაგეხუტება,რომ გაგათბოს….
სინაზე არის მზე შენს თვალებში,როდესაც მძინარეს მიყურებ… სინაზე-ჩემი ჩასუნთქვა და შენი ამოსუნთქვაა… სინაზე-სიყვარულის ძალაა…
სინაზე სისუსტე არ არის,ეს ვაჟკაცობაა…მხოლოდ ძლიერ ადამიანს შეუძლია მისი გული გიჩვენოს და სინაზე გაგრძნობინოს…
სინაზე-შენი ფოტოა,რომელსაც ჩუმად ვუყურებ და მეღიმება… სინაზე-ეს შენი შეგრძნებაა თითის წვერებით,თუნდაც შორს იყო…
სინაზეა,როდესაც
იცი,რომ არსებობს ადგილი,სადაც შენ ყოველთვის სითბოთი და სიყვარულით
გელიან…ცოტა მოწყენილიც იმიტომ,რომ ენატრები..გელოდებიან იმისათვის,რომ
უბრალოდ გაგიღიმონ და სითბო გაჩუქონ…
გელოდებიან ყოველთვის….თუნდაც ერთი წამით…თუნდაც ერთი წუთით..თუნდაც ერთი კვირით…თუნდაც სიცოცხლის ბოლომდე..
მკითხეთ და გეტყვით' რად ვიკმარე ოცნება საგზლად; მკითხეთ და გეტყვით- რად კისკასებს სული კვლავ ანცად; მკითხეთ და გეტყვით- რატომ მიყვარს იის სურნელი; მკითხეთ და გეტყვით- რად დაცურავს ცაზე ღრუბელი მკითხეთ და გეტყვით- ყოველივე, რაც რომ დრომ შთანთქა, ჩემს გულში მაინც რად სულდგმულობს სიცოცხლის საგზლად; მკითხეთ და გეტყვით- მკითხეთ და გეტყვით-....
ჩუუ...... საიდანღაც ჩემს გულამდე,ტალღების თქარუნს ცისფერი წლების სილაღე მოაქვს; და კარგად ვხედავ...ფეხშიშველი,ცისფერი ქალი ყელსაბამისთვის ნიჟარებს და კენჭებს აგროვებს. მზე დღეს მოწყვეტით ჩაეშვა ზღვაში, ცამ განრისხებით შეიკრა შუბლი და აირია დავთარი თითქოს. მე ვეღარ შევძელ გაპარული გაზაფხულის შემობრუნება შემოდგომა კი ყვითელ ფოთლებს გესლივით მანთხევს, ცრემლი,ცრემლი,ტკივილი მწარე, მოთქმა,ვაება,სინანული,წყევლა და შიში, შიში-ამბოხი სულის ჩაკვდომის.... მერე ხარხარში ეს ცხოვრებაც ჩაითელება, ჩაიკარგება და დღეს წასული, ხვალ ცრემლად მოვალ-და ბრუნავს ჯაჭვი, გრძნეული ჯაჭვი, ჯაჭვი ცხოვრების. კმარა,ო,კმარა,დავიღალე ამდენი გვემით. საკუთარ ხელით გაძარცვული შემრჩა ცხოვრება, ვგრძნობ-უძალობა შეპარულ სხეულს, ასეთ ყოფაში აქ მოუწევს გამოზამთრება, რადგან აღარ მაქვს შორ-შორს ფრენის მცირედ ხალისიც ბნელა და უკუნში ზარი ჩამორეკს. ტუჩებს დახეთქილს სიცხიანის ხავილი მოაქვს, თქვენი დაცინვა მე არას მაკლებს, ნუ შეწუხდებით ,არც რითმი მმოძღვრავს... ერთფეროვნებამ გადაჭამა ჩემი ცისფერი სიხარული და აღარ დარჩა დაუღრნელი ადგილი მცირეც. რა გვიან მივხვდი?!ვერც თქვენთან და ვერც თქვენს გარეშე მე ვერ შევძელი ცხოვრება ისე, ,როგორც უნდოდა იმ პატარას,ზღვასთან დარჩენილს; ჩამოაფხრიწეს გულს სიხარული და ვით ბუხარში მილულული ხმელი წიფელი, ვიღაცის სულის შებერვას ვუცდი, შეშლილ თვალებით შორს დარჩენილი ნაკვალევს ვჩხრიკავ და ნაწამები ცისფერ დღეებს ისევ ვეძახი,... ო,გაიმეტეთ მცირედ ჰაერი; მცირედ იმედი,იმედი მცირედ, თორემ ვიხრჩობი და დასასრული არააქვს კვდომას. მე შეშლილი ვარ და არ ვარ გიჟი. აჰა,პორტრეტიც,სულის განგაშით ჩუუუუ... საიდანღაც ჩემს გულამდე ტალღების თქარუნს, ცისფერი წლების სილაღე მოაქვს.
გამომიგონე... ღამის ჩრდილიდან გამოთალე შენი ოცნება და დამამსგავსე, მერე მოდი და ჩემს მკლავებში შემოიხიზნე, უპატრონე ჩემს მონატრებას, ნუ შეაკავებ შენს ძარღვებში დამწყვდეულ ვნებას, რომ ჩემს ხელებზე,ჩემს ტუჩებზე იძიოს შური, რომ შემოლეწოს ჩემი სიზმარი, როგორც ზღვის თქეშმა ქოხის ფანჯრები და ამ სიზმრიდან საბოლოოდ ამომათრიოს... გამომიგონე... მე ხომ ასე გამიჭირდა შენთან მოღწევა... შეყვარებული შემოდგომის ყვითელ ფოთოლზე, მეოცნებე შორეულ ზღვაზე და ყვავილების სიჩუმეზეც ვნებააშლილი, მე ხომ ყოველი ჩემი ნერვი ცეცხლის გაუვალ ალად მხვდებოდა შენსკენ მომავალს. მე ხომ სიზმრებიც მიკრძალავდნენ შენს გამოჩენას, მე ხომ დავფლითე სიმარტოვის მაცდური ბადე და ჩემს სახეზე შეხორცებული ხომ კივილით ავიხიე ყველა ნიღაბი, მე ხომ შენამდე მოვაღწიე, მე ხომ დაგნებდი... გამომიგონე... შემიყვარე როგორიც გინდა, დამამსგავსე შენს სურვილებს, შემიცვალე ყოველი ნაკვთი.. მე ხომ უზომოდ დავიღალე და წიხლს მაჭერს ქალაქის სევდა. მე ხომ ვერაფრით დავუბრუნდები მზეს მონატრებულ კედლებს შორის, ჩამოხრჩობილ ფანჯრის სიჩუმეს. დამტოვე შენთან, მხრებით გამითბე გაყინული ხელისგულები, მზე შემოსწირე ჩემს ჭრილობებს, მოჰბანე ჭუჭყი... მკითხე, თუ როგორ შემოვაცვდი ნაწვიმარ ქუჩას, როგორ ჩამქოლეს, შემატოვეს დაღუპვას როგორ, როგორ მივედი უზარმაზარ ფოლადის კართან, შიგნითაც როგორ შემიტყუეს,ჩაკეტეს კარი, როგორ ვტიროდი უსასრულო, ნაცრისფერ ზამთარს და როგორ გაჩნდა ჩემს სხეულში პირველი ბზარი. ძველ ლოთობაზე, სიგიჟეზეც რაიმე მკითხე, ძველ სიგიჟეზეც, ათასჯერ რომ შევცვალე ახლით, თვალებში სევდა როგორ იქცა უმიზნო სითხედ, და ხელში როგორ შემომაკვდა უჯიშო ძაღლი იტირე დიდხანს, იტირე ჩემში, ჩემს გარშემო და კიდევ იქით... მოვედი შენთან, დაღლილი ვარ, აღარ მაქვს სახე... ჩემს მონატრებას უპატრონე, მაჩუქე ფიქრი... გამომიგონე... შეაერთე ყოველი ნატვრა, გამომიგონე ლამაზი და ერთგული შენი! თეთრი მკლავებით შემოსაზღვრე ყოველი ღამე, შემომიტყუე, შემომიშვი მეც ამ საზღვრებში, მხოლოდ შენს მკერდზე გამითენე ჩემი დღეები, შეაკოწიწე ჩემი მზერა, ჩამალე შენში... გამომიგონე... დამამსგავსე შენს ერთ-ერთ სიზმარს, შენს ერთ-ერთ ნატვრას, ყველაზე ტკბილს, ყველაზე ლამაზს... მე შენთან ვდგავარ, მოვაღწიე, დამტოვე შენთან! მე დაცლილი ვარ, მე შიგნიდან გამომწვარი ვარ, არ შემრჩა ქარი და არც ცეცხლი და არც სიჩუმე, მოვედი შენთან, უპატრონე ჩემს მონატრებას, მხრებით გამითბე გაყინული ხელისგულები! მე გამაწამა, მე ჩამქოლა კედლების ხროვამ, გადააფარე შენი თმები ამ კედლებს, ქალაქს, გადააფარე ჩემს სურვილებს ველური ვნება, მოვედი შენთან, შემიკედლე, დამბანე ხელი, მოვედი შენთან, უპატრონე ჩემს დაღლილ ცრემლებს, მერე ზაფხული მომანატრე... მერე მიჩვენე, ზაფხულში თვითონ შემიძეხი როგორც ყვავილი, შენი ტუჩებით ამომიშრე ყველა ჭრილობა, გადააცალე ჩემს ოცნებას მტვერი და ჭუჭყი, დამიკრიალე ეს ოცნება და მერე ჰკოცნე... დამტოვე შენთან, მიპატრონე, მიტირე შენში, გამომიგონე, დამამსგავსე შენს ლამაზ სურვილს.
შენთან,რომ ვიყო ... დავანთებდით ალბათ ბუხარს და ჩაის ფინჯანში ჩავადნობდი თაფლის სიტკბოებს... არ მოვიწვევდით ყარაჩოღლებს ზურნა-დუდუკით და არც ატლასში გამოხვეულ ცქმუტა კინტოებს... არ ვიდარდებდით არც წვიმაზე, ქარზე, ავდარზე, არც იმ ღობეზე ბაღჩის ბოლოს რომ დარღვეულა... სევდა შეკრავდა გუდა-ნაბადს ბუზღუნ-ბუზღუნით და ორღობეში გაიკვლევდა სავალს ეულად.... დამილაგებდი ჭრელ ბალიშებს ხერხემლის ქვეშ და ჩემს შეხებაზე ოდნავ, მაგრამ დაიბნეოდი... და როცა მზერა შეხვდებოდა ნამიან მზერას თვალების იქით მარცვალ-მარცვალ ჩაიპნეოდი... გაიხსენებდი პირველ სტრიქონს, პირველი ლექსის, მრავალძარღვაში გადახლართულ მწვანე სამყურებს... და ისე ახლოს ისუნთქებდი ვერსამყოფ ჰაერს, რომ დააფრთხობდი ბიბილოზე ვერცხლის საყურეს... მოგინდებოდა ათვლა, დათვლა ღილთა ჭრილების და საფეთქელთან ცელქი ძარღვის ტუჩით დაჭერა... ფიქრში მეტყოდი "მიყვარხარო" თითქოსდა იცი, ხმამაღლა როცა მეუბნები, მაშინ არ მჯერა... შენთან ,რომ ვიყო,დავანთებდით ალბათ ბუხარს და არ მოვუწყობდით ლოდინს უკვე ახსნა-გამოცდას... და როცა შეშა ნაკვერჩხლებში მიილეოდა მოვიფიქრებდით ერთად ... ერთად... რამეს საოცარს...
შენ ალბათ ადრეც იყავი ურჩი და ეგ სიკერპე ჩემამდე მოგყვა, მე შენს სიყვარულს თუ გადავურჩი შენი წარბების სიშავე მომკლავს. დაგინახავ და დავრჩები მუნჯი ამელეწება სირცხვილით ლოყა, მე შენს სიყვარულს თუ გადავურჩი შენი ტჩების სიწითლე მომკლავს. ამდენი ფიქრით მომძულდა თავი შენ არ გეტყობა ფიორი განცდაც, შენ თვალები გაქვს ისეთი შავი რომ ეს საღამოც თეთრია მასთან....
მითხარი, როგორ მოხდა ეს ყველაფერი საიდან და სადამდე დაიწყო, მიმაბრუნე იმ მხარეს, სადაც ადამიანები დგანან და ნახევრად გადაქცეული შენობებივით იყურებიან. რომლებიც ძალიან დიდი ხნის წინათ მიატოვეს მაცხოვრებლებმა და დგანან ასე გაცვენილი სახურავებით ჩამოშვებული ფანჯრებით და დამტვრული კარებებით და მათში უკვე ღამის პეპლებიც აღარ შედიან. სადაც ძირს ყრია ფოტოები როგორც სიტყვა სიყვარული რომელსაც წამკითხველი აღარ ჰყავს და კარგავს თავის მნიშვნელობას. მითხარი, საიდან და სადამდე დაიწყო ეს ყველაფერი და მე გეტყვი, რომ ასე გრძელდება სახლის თეფშებივით ნახმარი ხელებით ყოველღამე მითვალიერებ მეორადი მოხმარების გაცრეცილ შეგრძნებებს და ასე ნახევრად ცარიელი, ნახევარმთვარესავით ვახერხებ ღიმილს ამ ვარსკვლავებით დაჭიმულ ღამეს.
