ალუბლის ყვავილს ფუტკარი წველის,
ვაშლის ტოტებზე დახტის ბეღურა,
ტირიფმა ხშირი მოუშვა წვერი,
ალუჩას ქუდად ნისლი ეხურა.

მიეყრდნო ღობეს დაღლილი თხილი
მზემ ხელის გულზე შინდი დაისვა.
თუთას დააჯდა პეპელა ფრთხილი
და ბაღმა ჩუმად გაიმაისა…

ჭიქას დახედა შავი თვალებით,

მთვრალი იყო და მაინც დალია,

თავი დახარა... თქვა დანანებით:

ეჰ, სიყვარულო, შენი ბრალია...

ისევ შემთხვევით, ეს მერამდენედ,

ერთმანეთს შეხვდნენ ჩვენი თვალები,

რა პატარაა ეს დედამიწა,

სიყვარულს ვერსად დაემალები..

მე ამ ცხოვრებამ დაუნდობელ მკვლელად მაქცია,
ვიცი, დრო მოვა და მეც მომკლავს ოდესმე ვინმე,
მაგრამ ამაზეც არასოდეს არ მიდარდია,
როგორც ვიცხოვრე სიკვდილამდეც, ისე ვიცხოვრებ.

ჩემს საკუთარ მეს, ჩემს ცხოვრებას ვერ შეველევი,
რადგანაც ეს გზა ჩემი ნებით მე ავირჩიე,
ღმერთო, ერთსა გთხოვ, ღმერთო, მხოლოდ ერთს გევედრები,
ხორცი კი არა სული, სული გადამირჩინე.

ბიჭებო, დედები დაგტირიან, რამდენს კვლავ გელიან პატარები,
თქვენ დედა სამშობლოს შეეწირეთ, ყველანი ზეცაში ამაღლდებით,
რამდენი გოგონა დააქვრივეთ, რამდენს დაუმსხვრიეთ სიყვარული,
ყველანი სამშობლოს შეეწირეთ, რადგან მისთვის სცემდა თქვენი გული,

თქვენი მოგონება ყოფილიყოს, ყველანი უფალმა გაგანათლოთ,
დედასამშობლო რომ არ გახადეთ, მტრისა და ბოროტის სანავარდოდ,
ბრძოლის ველზე შეწყდა სამუდამოდ, თქვენი გულისცემა მამაცებო,
თკვენი მოგონება ყოფილიყოს, საქართველოს გმირო ვაჯკაცებო.